Linux distributivləri, müxtəlif proqram paketləri və əsas komponentlərdən ibarət əməliyyat sistemləridir. Bu sistemlərin əsasında “kernel” adlanan nüvə yerləşir. Kernel – aparatla proqram təminatı arasında əlaqəni təmin edən əsas hissədir. O, yaddaşın idarəsi, proseslərin paylanması, fayl sistemlərinə çıxış və aparat vasitəçilərinin dəstəyi kimi funksiyaları yerinə yetirir.
Linux kernel açıq mənbəlidir və istənilən distributiv öz ehtiyacına uyğun olaraq onu dəyişə və uyğunlaşdıra bilər. Məsələn, Ubuntu, Fedora, Arch Linux və Debian kimi distributivlər fərqli kernel versiyaları və konfiqurasiyalarla istifadəçiyə təqdim olunur. Bu versiyalar sistemin sabitliyi, təhlükəsizliyi və performansına təsir edir.
Əməliyyat sistemi isə yalnız kernel deyil, eyni zamanda qrafik interfeys, komanda sətri, sistem xidmətləri və istifadəçi proqramlarını da özündə birləşdirir. Məsələn, GNOME və ya KDE kimi masaüstü mühitlər əməliyyat sisteminin istifadəçiyə təqdim etdiyi vizual təbəqədir.
İstifadəçilər uname -r, cat /proc/version kimi əmrlərlə işləyən kernelin versiyasını öyrənə bilər. Kernel versiyalarının yenilənməsi isə sistemin aparat dəstəyi və təhlükəsizlik aspektlərini gücləndirə bilər.
Nəticə etibarilə, Linux distributivlərində əməliyyat sistemi və kernel bir-birini tamamlayan əsas komponentlərdir. Onların düzgün işləməsi sistemin ümumi sabitliyini və funksionallığını təmin edir.
